پوسته‎های اقیانوسی پرکامبرین

پوسته‎های اقیانوسی پرکامبرین   

در ناحیة انارک – جندق، حدود 7000 متر، از سنگ‎های پریدوتیتی (هارزبورژیت و کمی لرزولیت)، گابرو، دیاباز، بازالت، شیل، سنگ‎آهک‎های پلاژیک و چرت‎های نواری وجود دارد که به دلیل قرارگیری در زیر سنگ‎های پرکامبرین پیشین (مرمرهای لاک) به سن نوپروتروزوییک (آشکوب وندین) دانسته شده‎اند. هوشمندزاده و همکاران (1368)، این ردیف سنگی را (از پایین به بالا) مشتمل بر چهار واحد زیر می‎دانند.

1- سنگ‎های پریدوتیتی همراه با توده‎های پراکندة گابرو، دیاباز و پلاژیوگرانیت،

2- رسوب‎های پلاژیک (شیل، چرت، سنگ‎آهک نازک لایة سیاه‎رنگ) با همراهانی از پریدوتیت و بازالت،

3- بازالت‎، توف‎، برش‎های بازالتی با میان‎لایه‎هایی از رسوب‎های پلاژیک،

4- رسوب‎های پلاژیک، مانند شیل، چرت و کربنات‎های تیره‎رنگ،این مجموعه یک بار در رخسارةگلوکوفان – ولاستونیت و در رویدادهای‎ بعدی در رخساره‎های آمفیبولیت تا شیست سبز دگرگون شده ‎است.داودزاده و لنچ (1981)، مجموعه‎های افیولیتی انارک را بقایای ‎تتیس کهن، به سن کربنیفر و ادامة افیولیت‎های هرات می‎دانند که در اثر چرخش خردقارة ایران مرکزی به ناحیة انارک نقل مکان کرده‎اند، ولی، الماسیان (1997)، این مجموعة افیولیتی را قدیمی‎تر از دگرگونی‎های انارک و به سن قبل از نوپروتروزوییک می‎داند. که در ارتباط با نواحی پشت کمان اقیانوسی است.

 هوشمندزاده این افیولیت‎ها را مربوط به یک اشتقاق درون قاره‎ای می‎داند که از انارک تا بیابانک – بافق دو صفحه قاره‎ای را از یکدیگر جدا می‎کرده است.اگرچه تاکنون، پی‎سنگ افیولیتی پرکامبرین ایران تنها از انارک – جندق گزارش شده است ولی وجود چنین پوسته‎هایی در نقاطی از زون سنندج – سیرجان همچنان محتمل است.